Come with me to Quom!

From Finger's blog:

با من به قمی آباد بیایید
قمی آباد، بیخ ِ گوش ِ تهران خوابیده . کمتر از سی کیلومتر با پایتخت ِ حکومت ِ اسلامی ِ ایران ، با ام القرای ِ نمایندگان ِ الله بر کره ی ِ ارض و با شبیه ترین جامعه به مدینة النبی فاصله دارد . تا به حال آنجا را دیده اید ؟ من شما را به قُمی آباد خواهم برد .قُمی آباد نه شهر است، نه روستا . نه قصبه است ، نه قلعه . حتا به اندازه ی ِ قلعه ی ِ سابق یا همان شهر ِ نو ، شاکله و بنیاد ندارد . قمی آباد محله ی ِ خوفناکی است درست وسط ِ بیابان . یک محله ی ِ زور آبادی و بسیار محروم که دورتادورش تا چشم کار می کند بیابان است و تا گوش می شنود زوزه ی ِ سگان ِ ولگرد ... در جاده ی ِ تهران ـ ورامین ، اندکی بعد از مهاجر نشین ِ قرچک، کوره راهی انحرافی ما را به دل ِ بیابان و به محله ی ِ قمی آباد می رساند .قمی آباد یک خیابان ِ آسفالته ی ِ قدیمی و پر چاله دارد با دو بقالی و یک مسجد و تعدادی خانه ی ِ الکی ساز . حدوداً پنجاه خانوار در آن زندگی می کنند که شغل ِ اصلی ِ همه ی ِ آنان پخش و توزیع ِ مواد ِ مخدر است . از تریاک و هرویین تا شیشه و کراک و حشیش ، هرچه بخواهید در آنجا یافت می شود .

اما اشتباه نکنید ! قمی آباد ویترین ِ خوبی برای ِ عرضه ی ِ کالا نیست . چرک و ترسناک و پرت است . مشتری را می رماند . به ندرت ممکن است زن یا مرد ِ معتادی ـ که در شرایط ِ امروز ِ ایران ممکن است عضو ِ هر طبقه یا صاحب ِ هر پیشه ای باشد ـ در این راه ِ صعب و خطرناک قدم بگذارد . اصلاً نیازی به این همه زحمت نیست . کافی است فرد ِ معتاد برای ِ به دست آوردن ِ مواد در محل ِ سکونتش به اولین پارک یا نزدیک ترین میدانچه مراجعه کند تا مواد فروشان یا به اصطلاح ساقیان به سرعت نیازش را برطرف کنند . حتا می تواند به کیوسک های ِ روزنامه فروشی سر بزند و همراه با ماده ی ِ افیونی یک روزنامه ی ِ عصر هم بخرد ! پس در قمی آباد خرده فروشی در اولویت نیست . محله، به باراندازی شبیه است که اجناس را به طور ِ عمده در آن تخلیه می کنند .

توزیع ِ گسترده ی ِ مواد مخدر در محله های ِ جنوبی تهران ( به خصوص میدان ِ شوش ) و نیز قرچک و پیشوا و ورامین ، عملیاتی است که به وسیله ی ِ اهالی ِ قمی آباد صورت می گیرد .قمی آباد حدوداً سی سال سابقه دارد . یعنی عمر ِ نکبت بارش برابر با سال های ِ استقرار ِ جمهوری ِ اسلامی است . مردم ِ قمی آباد کماکان با جمهوری ِ اسلامی رابطه ی ِ تنگاتنگ دارند . به این معنا که حکومت ِ اسلامی خروارها ماده ی ِ افیونی را مستقیماً در دامنشان می گذارد و از آنان به عنوان ِ عوامل ِ پخش استفاده می کند . در این مورد، گفته های ِ اهالی و کند و کاو های ِ شخصی بر من ثابت کرد که آقازاده ها و ماموران ِ وزارت ِ اطلاعات رابط هایی هستند که مواد ِ افیونی را در اختیار ِ اهالی قرار می دهند . حتا برخی از ماموران ِ بلندپایه ی ِ وزارت ِ اطلاعات به عنوان ِ پیشنماز در مسجد ِ قمی آباد فعالیت و بر توزیع ِ محموله ها نظارت می کنند . بیهوده نیست که گشت های ِ نیروی ِ انتظامی به محله وارد نمی شوند .

با این همه نباید تصور کرد از این خوان ِ یغما سهم ِ زیادی به توزیع کنندگان می رسد . آنان واسطه هایی خرده پا هستند که یا پول ِ چندانی به دست نمی آورند یا اگر به دست بیاورند در خرج کردنش مختار نیستند . اکثر ِ مردم ِ قمی آباد به شغل رانندگی اشتغال دارند . از رانندگی ِ تراکتور بگیرید تا رانندگی ِ تاکسی و موتورسیکلت . برخی زیر ِ پوشش ِ راننده ی ِ تاکسی و مسافرکش به توزیع ِ مواد ِ مخدر می پردازند و بعضی چون پیک های ِ موتوری، محموله ها را در شهر های ِ اطراف پخش می کنند . البته رانندگان ِ ماشین های ِ سنگین گاه از طرف ِ ماموران ِ حکومت به ماموریت های ِ پر درآمد فرستاده می شوند و مثلاً برای ِ آوردن ِ یک تریلی مواد ِ مخدر از زاهدان به تهران بیست تا سی ملیون تومان دستمزد می گیرند . اما حتا آنان نیز نمی توانند به طور کلی از قمی آباد ِ ادبار زده نقل ِ مکان کنند . به نظر می رسد ماموران ِ اطلاعات و امنیت کاملاً بر زندگی ِ قاچاق چیان چنبره زدند و اجازه نمی دهند کسی از تیررس ِ آن ها خارج شوند .در قمی آباد فقر ، سوء تغذیه ، بیماری و اعتیاد بیداد می کند . فروشندگانی که عاقل تر بوده اند، معتاد نشده اند اما بسیاری از فروشندگان هم معتادند .

عده ای از آن ها حتا جای ِ خواب ندارند و روی ِ بسته های ِ یونجه شب را به صبح می رسانند . پای ِ دیوارها می توان معتادانی را دید که مدت هاست از خط ِ قرمز گذشته اند . مردها و زن های ِ قمی آباد هرکدام بیست سال پژمرده تر از سن ِ خود نشان می دهند و کودکان که آینده را همراه با خاک های ِ کوچه بر باد می دهند، چهره هایی مات دارند . نکته ی ِ تکان دهنده این که پس از سی سال و با توجه به این همه سرمایه که از فعالیت ِ قاچاق فروشان به جیب ِ حکومت می رود، قمی آباد هنوز از داشتن ِ آب ِ نوشیدنی محروم است . مردم برای ِ آوردن ِ آب مجبورند عرض ِ جاده ی ِ خطرناک ِ ورامین را عبور کنند و در آنسوی ِ جاده مسافت ِ زیادی را تا اولین آبادی بپیمایند و از موتورهای ِ آب، بانکه هایشان را پر کنند . در این سال ها شمار ِ زیادی از اهالی ِ قمی آباد نتوانسته اند بانکه های ِ آب را به خانه برسانند چرا که به هنگام ِ عبور از جاده با ماشین تصادف کرده و کشته شده اند .

بررسی ِ قمی آباد یک بار ِ دیگر ثابت می کند حکومت ِ اسلامی حتا به پادوها و خدمتگزارانش رحم نمی کند و آنان را در پست ترین شرایط ِ زیست نگاه می دارد . نشان می دهد یک حکومت ِ اطلاعاتی ـ امنیتی بر ایران حکمرانی می کند که با پخش و گسترش ِ مواد ِ افیونی روح و جسم ِ مردمانش را می سوزاند و تباه می کند . آرزوهای ِ آنان را حقیر ، خلاقیت ِ آنان را نابود و اعتراض ِ آنان را سرکوب می کند . نشان می دهد پادویی برای ِ این حکومت بدعاقبتی است ؛ چه در لباس ِ استادان ِ اتو کشیده و ادوکلن مالیده ی ِ دانشگاه های ِ غربی و چه در شندره پوشی ِ مردم ِ فلک زده و خرده پای ِ قمی آباد .... متاسفانه قمی آباد تافته ی ِ جدابافته ای از تمامیت ِ جامعه ی ِ ایران نیست .